Een voorbeeldmaatschappij binnen een verhardende samenleving

De sfeer in Centraal Punt, kloppend hart van de Haarwijk, is zo vanzelfsprekend warm en vriendelijk dat het een plek is die hier wel moest zijn. Maar vergis je niet: het initiatief van Stichting Boukie is uniek in zijn soort, een parel in de stad. Het inspirerende verhaal van geestelijk vader Mohamed Boukrouche en deze bijzondere ontmoetingsplek zijn een voorbeeld voor velen.

Familie

Mijn opa is naar Gorinchem gekomen in 1966. Hij kwam bij De Vries Robbé werken. Vooral de familie van moeders kant, de Chaaby’s, is groot in Gorinchem. Ik kom zelf uit een gezin met drie meiden en drie jongens. Ik ben de tweede. Ik ben geboren in het Kremlin en daarna zijn we al snel naar de Vrouwe Jacobastraat verhuisd. In de Haarwijk, vlakbij waar we nu zitten met Stichting Boukie. Ik heb het weleens opgezocht, ik woonde hier zeshonderd meter vandaan.

Het was een liefdevol, hecht en toegankelijk gezin. Open voor andere mensen en andere culturen. Mijn moeder is overleden. Zij was net als mijn oom Hafid, die lang in de gemeenteraad heeft gezeten, altijd even vrolijk en behulpzaam. Zij maakte van ons huis echt de huiskamer van de wijk.

Jeugd

Op mijn vijfde ben ik gaan voetballen bij SVW, maar ik liep altijd en overal rond met een bal aan mijn voet. Als ik naar de EDAH of de Dagmarkt liep, had ik de bal bij me. Als ik naar familie ging, had ik de bal bij me. Overal. De Haarwijk is een hele gemengde wijk, dus ik had vriendjes met alle mogelijke achtergronden: Afghaans, Turks, Congolees. Thuis kon alles en ik zie nu bij mijn zoontje dat het bij hem ook zo gaat. Wij praten ook nooit over culturen thuis. Het is niet relevant. Met de een raak je bevriend en met de ander klikt het wat minder. Iemand is lief en aardig of niet. Dat is het enige wat belangrijk is.

Boukie

Ik word van jongs af aan al Boukie genoemd. Volgens mij is het bij SVW begonnen. Ik vond het écht niet leuk, maar toen ik ouder werd en bij Unitas ging voetballen ging het door. En er zijn natuurlijk best veel Mohameds, haha! Dus wat dat betreft was het misschien toch handig. In de A-junioren speelde ik bij Kozakken Boys in Werkendam en in dat jaar mocht ik met het eerste meedoen aan het zaalvoetbaltoernooi in De Oosterbliek. Ik was van de acties voor het publiek en dat vonden vooral de jongeren in de zaal mooi. Dus vanaf dat moment was Boukie helemaal een begrip. Ik werd vaak gevraagd voor allerlei evenementen in de stad: lopen voor water op scholen, een pannakooi openen, van alles. Ik zei overal ja op. Ik maakte er tijd voor of nam er vrij voor. Ik merk dat ik daar met de stichting nu veel voor terugkrijg.

Werk

Via een stage rolde ik na de middelbare school binnen bij de Rabobank. Daar heb ik voor particuliere klanten en het MKB gewerkt. Met de bank heb ik nog altijd een goede relatie. Eigenlijk was ik het liefst de creatieve kant op gegaan, ik was altijd bezig om grappige filmpjes te maken voor de social media. Reclame maken was mijn droom, maar ik speelde destijds redelijk op safe.

Barcelona

Mijn oma woonde in Barcelona en ik was verliefd geworden op die stad. Op een gegeven moment kwam er een reorganisatie voorbij bij de Rabobank en heb ik ontslag genomen. We gingen met de zaalvoetballers van ZVG naar Barcelona, ik heb een pak meegenomen, ben tijdens die trip gaan solliciteren en heb werk gevonden. Ik ging naar een bedrijf dat zuurstof en stikstof verkocht aan ziekenhuizen en deed het debiteurenbeheer voor de Nederlandse klanten. Via-via had ik een kamer gevonden: vijf hoog en met een opblaasbed, haha! Later vond ik in Barcelona een andere baan bij Facebook. We zaten in coronatijd en in Spanje waren de maatregelen heel streng, maar ik was een van de weinige mensen die mocht rondrijden buiten om computers bij collega’s te brengen. Barcelona is fantastisch. Het is bijna niet mogelijk om er een saaie dag te hebben. Je gaat naar buiten voor koffie of om te eten en je komt altijd weer op een nieuwe, mooie plek terecht. Ik ga zeker drie keer per jaar terug. Vaak alleen, om te werken: plannen maken, verantwoordingen schrijven, buurtcentra bezoeken om inspiratie op te doen.

Nouri

Mijn zoontje Nouri is in Barcelona geboren. Hij was doof toen hij geboren werd en is in Barcelona behandeld. Hij heeft twee gehoorimplantaten gekregen en kan daarmee goed horen. Door de strenge coronamaatregelen in Spanje konden we alleen niet meer met hem naar logopedie; dat is de reden waarom we teruggekomen zijn naar Nederland. Ik kon in Gorinchem gaan werken bij Shaerp. Ik werd er goed opgevangen, maar ik moest mijn zoontje iedere dag naar school brengen in Rotterdam en hem weer halen. Nu heeft hij daar vervoer voor, maar dat was toen nog niet. Daardoor kon ik niet leveren wat ik wilde bij Shaerp. Ruben (Shoshani, de oprichter en eigenaar van Shaerp, red.) gaf me de tijd om uit te zoeken wat ik wilde doen. Een maand later stond dit gebouw in de krant: PoGo ging niet door als beheerder en er moest nieuwe invulling worden gezocht.

Met Nouri gaat het heel goed. Hij is geliefd bij iedereen en nu hij in groep 3 zit, lijkt het alsof alle puzzelstukjes in elkaar vallen.

Stichting Boukie

Toen ik de advertentie had gezien over dit gebouw, de oude Haarhorst, heb ik Kees van Willigen gebeld voor een coachingsgesprek. Ik vroeg hem: dit gebouw, zo vlak bij waar ik opgegroeid ben, zou ik daar iets mee kunnen doen? Hij bracht me in contact met Ro van Doesburg die wethouder was en zo ging het rollen. Ik kende de Haarhorst van vroeger met de muziek als thema, maar dat vond ik niet genoeg. Er moest meer komen. Ik heb een grote groep mensen bij elkaar gezocht, met hele verschillende achtergronden: uit de zorg, de sport, theater, muziek. Maar ook mijn oom Samad die vroeger bij het jongerenwerk van Stichting Arkelstad betrokken was. Ik heb iedereen gevraagd: stel dat dit gebouw van jou was, wat zou je er dan mee doen? Een ‘multifunctionele ontmoetingsplek van de toekomst’, stond in het plan dat we hebben ingediend. Waar iedereen zijn ding kan doen en zo is het ook. Er zijn repetities van de theatergroep en het symfonieorkest, maar er is ook taalles, sport en ontmoeting. Het leeft, het bruist.

We moesten het gebouw beheren vanuit een stichting en die moest een naam hebben. Alles behalve Boukie dacht ik, maar vanuit de stuurgroep werd gezegd: jij bent degene die ze kennen. Ik heb er achteraf geen spijt van. Het is goed dat er duidelijkheid is over wie er achter de stichting zit.

Samenkomen

Op 1 juli 2021 zijn we begonnen en we zijn open geweest vanaf dag één. We wilden een plek creëren waar mensen wilden samenkomen. Daar was behoefte aan, zeker onder jongeren in coronatijd. Dat bleek ook. Omdat wij juist voor kwetsbare jongeren de deur open zetten, mochten wij open blijven. En ze kwamen langs; soms maar voor een kwartiertje, gewoon om er even uit te zijn. Het idee was dat verschillende doelgroepen elkaar hier ontmoeten en ook dat gebeurt: jongeren die een leraar tegenkomen die hier gitaarles krijgt bijvoorbeeld, waardoor zij elkaar eens in een hele andere omgeving spreken. Verder kijken we waaraan behoefte is. Een tafeltennistafel? Dan ga ik die zoeken. Toen de formule 1-kamer ter sprake kwam heb ik Jan van Wijgerden van Tredion gebeld. Die kamer is fantastisch geworden en Jan heeft er ook voor gezorgd dat het hele gebouw internetproof is. Jongeren kunnen hier komen gamen, maar als het zonnetje schijnt gaat alles uit. Dan nemen we iedereen mee en gaan we lekker voetballen buiten.

Verantwoording

We hebben met veel mensen geklust om Centraal Punt (zoals het gebouw tegenwoordig heet) zo mooi te maken als het geworden is. Daar kregen we niks voor. Ik ook niet. Maar ik wist wel dat dit was wat ik wilde doen. Gelukkig heb ik mijn financiële achtergrond; anders kun je een voorziening als deze niet laten bestaan. Daarbij is Azwien Khadje als coördinator de drijvende kracht achter de groei van de stichting. We hebben een basissubsidie voor het onderhoud aan het gebouw. Verder zijn we continu bezig fondsen te werven. Doordat we best een voorbeeldfunctie hebben opgebouwd gaat dat ons goed af, maar het is bikkelen. We komen rond omdat we zo multifunctioneel zijn en veel ruimten kunnen verhuren. En we proberen creatief zijn in samenwerking. Zo bouwen leerlingen van het Gomarus College een nieuwe fietsenstalling voor ons. Daarvoor hoeven wij dan alleen de materialen te kopen, waarvoor ik later weer probeer fondsen te werven.

Voorbeeldmaatschappij

Wat hier gebeurt is moeilijk te meten, maar ik heb wel duizend voorbeelden van de positieve invloed die onze ontmoetingsfunctie heeft op de wijk en onze bezoekers. Een plek als deze is zó belangrijk. Zeker nu, in tijden van polarisatie, criminaliteit en armoede. Weet je nog wat een hoofdpijndossier de Wilhelminalaan was vroeger? Daar gebeurt niks meer, want iedereen zit hier. Heb je het thuis niet top, dan vind je hier een plek waar je altijd terecht kan. We helpen jongeren bijvoorbeeld mee om afspraken met de huisarts te maken of wonen gesprekken op school bij, omdat hun ouders de taal niet spreken. En juist de jongeren die het ‘lastigst’ zijn, worden onze best practices. Wij hebben stagiairs gehad waarvoor we op voorhand gewaarschuwd werden, maar die ons geweldig hebben geholpen en met ons blijven meegroeien. Een voorbeeldmaatschappij binnen een verhardende samenleving; dat is wat we willen zijn.